مسیریابی بهینه‌ی خطوط لوله‌ی انتقال گاز طبیعی به کمک روش LCPA (منطقه‌ی مورد مطالعه: دهنه‌ی زاو استان گلستان)

در پروژه‌های مربوط به زیر‌ساخت‌های خطی مانند خطوط لوله‌ی انتقال گاز طبیعی، به منظور کاهش آسیب‌رسانی به منابع محیط‌زیستی و نیل به اهداف توسعه‌ی پایدار، ناگزیر باید مشخصه‌های محیط‌زیستی دخالت داده شوند. این در حالی است که در روش‌های سنتی، بیشتر به ملاحظات فنی و مهندسی پرداخته می‌شود و مشخصه‌های محیط‌زیستی محدودی لحاظ می‌گردد. امروزه، سامانه‌های اطلاعات جغرافیایی ابزارهای موثر و کارآمدی برای تصمیم‌گیری و مشاوره‌ی کارشناسان در طراحی زیرساخت‌های خطی به شمار می‌روند. یکی از سودمندترین کاربردهای سامانه‌ی اطلاعات جغرافیایی‌، تعیین کم‌هزینه‌ترین و کم‌اثرترین مسیر به منظور اتصال دو مکان است. در پژوهش حاضر، این فرآیند توسط روش تحلیل کم‌هزینه‌ترین مسیر بر روی ترکیبی از معیارهای متعدد به کمک ارزیابی چند معیاره انجام گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد از میان 20 معیار (فاکتور و محدودیت) مورد بررسی، مسیر پیشنهادی حاصل از روش تحلیل کم‌هزینه‌ترین مسیر در 12 معیار سنگ بستر، هدایت الکتریکی خاک، بافت خاک‌، فاصله از چشمه، خطر سیل‌خیزی، خطر یخبندان، ارتفاع، شیب، فاصله از خط‌الراس، تیپ جنگلی، مطلوبیت زیستگاه، پوشش/ کاربری زمین از مسیر پیشنهادی شرکت گاز مناسب‌تر است و در چهار معیار اسیدیته‌، عمق و فرسایش خاک و فاصله از چاه دو مسیر مطلوبیت یکسانی دارند. از آنجای که این روش با در نظر گرفتن تعداد معیارهای بیشتری توجه‌ مضاعف به جوانب محیط‌زیستی این گونه توسعه‌ دارد، بنابراین، می‌تواند اثرات احتمالی منفی محیط‌زیستی ناشی از این توسعه را کاهش دهد و هم‌زمان از هزینه‌ها بکاهد. نتایج حاصل از این روش می‌تواند به عنوان چارچوب اولیه در مسیریابی زیرساخت‌های خطی مورد استفاده طراحان و مدیران قرار گیرد